Με έμφαση στα θέματα
Κτηματολογίου και Κληρονομιών
Το γραφείο ιδρύθηκε
το έτος 1975
Δίκτυο συνεργατών
σε όλη την Ελλάδα

Εφετείου Πειραιώς 278/2018 – Τα αδέσποτα ακίνητα ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο – Ποια ακίνητα θεωρούνται κατά το νόμο ως αδέσποτα

Για τα αδέσποτα ακίνητα καθιερώθηκε, το πρώτον το έτος 1837, ότι ανήκουν στο Δημόσιο, με το άρθρο 16 του ν. της 21.6/10.7.1837 “περί διακρίσεως κτημάτων”, με το οποίο ορίσθηκε, ότι “όλα τα παρ’ ιδιωτών ή κοινοτήτων μη δεσποζόμενα, δηλαδή όλα τα αδέσποτα, καθώς και τα των ακλήρων αποθανόντων κτήματα, επί των οποίων δεν υπάρχουν άλλων αποδεδειγμέναι απαιτήσεις, ανήκουν στο Δημόσιο”. Στη συνέχεια, η αρχή αυτή επαναλήφθηκε με το άρθρο 2 του ν.1539/1938 και μετά την ισχύ του ΑΚ με το άρθρο 972 αυτού.

Εφετείου Πειραιώς 278/2018 – Τα αδέσποτα ακίνητα ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο – Ποια ακίνητα θεωρούνται κατά το νόμο ως αδέσποτα

Εξάλλου, σύμφωνα με τις διατάξεις του προϊσχύσαντος βυζαντινορωμαϊκού δικαίου των ν. 1, 23 Πανδ. (47,1), Εισ. 47 (2. 1), προϋπόθεση για την περιέλευση κάποιου πράγματος στην κατηγορία των αδέσποτων, ήτοι των πραγμάτων, τα οποία είναι μεν ικανά να τεθούν υπό την ανθρώπινη εξουσίαση, αλλά δεν υπάρχει κύριος τούτων, και τα οποία, σύμφωνα με την παραπάνω διάταξη του άρθρου 16 του ν. 21.6/10.7.1837, ανήκουν κατά κυριότητα στο Δημόσιο, είναι όχι μόνο η εγκατάλειψη της νομής του πράγματος (κινητού ή ακινήτου), αλλά και η βούληση εγκατάλειψης του πράγματος, δηλαδή απόφαση του κυρίου περί παραιτήσεως αυτού από την κυριότητα, χωρίς πρόθεση περαιτέρω μεταβίβασης του πράγματος σε συγκεκριμένο τρίτο πρόσωπο.

Η βούληση του κυρίου πρέπει να εκδηλώνεται υπό συνθήκες που δεν καθιστούν αυτήν αμφίβολη και υπό την αυτονόητη προϋπόθεση ότι ο παραιτούμενος ήταν κύριος του πράγματος. Για την εγκατάλειψη του ακινήτου με σκοπό παραιτήσεως από την κυριότητα, κατά το προϊσχύσαν β.ρ. δίκαιο, δεν απαιτείτο ο τύπος του συμβολαιογραφικού εγγράφου και μεταγραφή, όπως ήδη απαιτείται υπό την ισχύ του ΑΚ. Ο νόμος αυτός “περί διακρίσεως κτημάτων” τροποποίησε τον προϊσχύσαντα αυτού κανόνα του βυζαντινορρωμαϊκού δικαίου, κατά τον οποίο όποιος καταλάμβανε αδέσποτο αποκτούσε τη κυριότητα του (Πανδ. 41.1), έτσι ώστε να μην απαιτείται πλέον η πραγματική κατάληψη των αδέσποτων ακινήτων, προκειμένου να επέλθει κτήση της κυριότητας. Η τροποποίηση αυτή υπαγορεύτηκε από την ανάγκη να καταστεί ευχερής η κτήση από το Ελληνικό Δημόσιο της κυριότητας των κτημάτων, τα οποία είχαν εγκαταλειφθεί από τους Οθωμανούς ιδιοκτήτες τους, οι οποίοι αποχώρησαν από την Ελλάδα λόγω του απελευθερωτικού αγώνα (ΑΠ 1920/2014, ΑΠ 974/2008 αδημ. ΤΝΠ «ΝΟΜΟΣ»).

Βλ. ολόκληρη την απόφαση ΕΔΩ

5η  Εκδοση

Πρόσφατα άρθρα

AGNOSTOS IDIOKTHTHS
Μεταβιβάσεις ακινήτων που στο κτηματολογικό φύλλο αναγράφεται «άγνωστος ιδιοκτήτης»: Πότε και πώς μπορείτε να συντάξετε συμβόλαιο ή αποδοχή κληρονομιάς
30 Μαΐου, 2023
πράξη εφαρμογής
Αποδεκτή απόκλιση εμβαδού ακινήτου στο κτηματολόγιο- Ποιο είναι το όριο και ποιες είναι οι συνέπειες αν υπερβαίνει το όριο αυτό
17 Μαΐου, 2023
lex
Κτήση κυριότητας με χρησικτησία κατά του Δημοσίου σε ανταλλάξιμο ακίνητο εντός σχεδίου με την άσκηση πράξεων νομής για χρονικό διάστημα που υπερβαίνει τα 10 έτη ( με νόμιμο τίτλο) ή τα 30 έτη ( χωρίς τίτλο) που έχουν συμπληρωθεί την 19-3-2003   
12 Μαΐου, 2023
Πότε η αγοραπωλησία ακινήτων θεωρείται «επιχειρηματική συναλλαγή» και φορολογείται
9 Μαΐου, 2023
lex
Η φορολογία της χρησικτησίας επί αποφάσεων διόρθωσης ανακριβών κτηματολογικών εγγραφών
15 Απριλίου, 2023