Η στέγη και το δώμα αποτελούν κοινόχρηστα μέρη της πολυκατοικίας. Μπορεί, με τη συστατική της οροφοκτησίας πράξη, να παραχωρηθεί σε ένα δικαιούχο οριζόντιας ιδιοκτησίας το δικαίωμα επεκτάσεως της οικοδομής προς τα άνω με την προσθήκη νέου ορόφου επί του δώματος. Η άσκηση όμως του δικαιώματος επεκτάσεως προϋποθέτει την τήρηση των σχετικών διατάξεων της πολεοδομικής νομοθεσίας. Αν ο δικαιούχος ανεγείρει «αυθαίρετο» κτίσμα επί του δώματος και αυτό νομιμοποιηθεί με νεότερη νομοθετική ρύθμιση, η άσκηση του δικαιώματος επεκτάσεως γίνεται επιτρεπτή, αφού το ανεγερθέν κτίσμα απέβαλε τον χαρακτήρα του αυθαιρέτου και έγινε νόμιμο (βλ. και ΑΠ 615/06). Αναίρεση της απόφασης λόγω εσφαλμένης ερμηνείας και εφαρμογής των διατάξεων του ν. 3741/1929 ως προς το δικαίωμα επέκτασης οικοδομής με την προσθήκη κτίσματος κατά παράβαση των διατάξεων της πολεοδομικής νομοθεσίας.
Το εφετείο ενώ δέχτηκε ότι το επίδικο κτίσμα ανήγειρε ο αναιρεσίβλητος σε ακάλυπτο μέρος του τρίτου ορόφου της οικοδομής το οποίο μέχρι την κατασκευή αυτού αποτελούσε μέρος του δώματος, επί του οποίου είχαν δικαίωμα χρήσης και οι οροφοκτήτες αναιρεσείοντες και ότι το πιο πάνω κτίσμα είχε αναγερθεί χωρίς την τήρηση των σχετικών πολεοδομικών διατάξεων, με συνέπεια να είναι αυθαίρετο, χωρίς να έχει νομιμοποιηθεί μεταγενέστερα, πράγμα που καθιστούσε απαγορευτική την άσκηση του φερομένου ως ανήκοντος στον αναιρεσίβλητο δικαιώματος επεκτάσεως της οικοδομής με την προσθήκη του κτίσματος αυτού, εντούτοις έκρινε ότι ήταν επιτρεπτή η άσκηση του δικαιώματος αυτού και ότι οι αναιρεσείοντες δεν νομιμοποιούνταν να ζητήσουν την καθαίρεση του ανωτέρω κτίσματος.
Το πλήρες κείμενο της απόφασης του Αρείου Πάγου ΕΔΩ
