ΑΠ 1143/2019 Πιστοποιητικό ΕΝΦΙΑ – Δεν απαιτείται στις διαφορές μεταξύ συνιδιοκτητών οικοδομής η προβλεπόμενη από το άρθρο 54A § 5 του ν. 4174/2013 προσκόμιση του πιστοποιητικού για τη συζήτηση της αγωγής- Σε κάθε περίπτωση η υποχρέωση λόγω του αμιγούς φορολογικού χαρακτήρα της είναι ανεφάρμοστη ως αντισυνταγματική

Κατά τη διάταξη του άρθρου 54A § 5 του ν. 4174/2013 “Κώδικας Φορολογικής Διαδικασίας και άλλες διατάξεις”, όπως αυτό μετά την αντικατάστασή του από το Γ.4 άρθρου τρίτου Ν. 4…/2014, ΦΕΚ Α’ 85/7.4.2014 ίσχυε κατά το χρόνο συζήτησης της ένδικης από 10.12.2013 και με αριθμό κατάθεσης 189/21.1.2014 αγωγής στο πρωτοβάθμιο δικαστήριο (16-9-2014), “Είναι απαράδεκτη η συζήτηση ενώπιον δικαστηρίου εμπράγματης αγωγής επί ακινήτου, πλην της μονομερούς εγγραφής υποθήκης ή προσημείωσης υποθήκης ή της άρσης κατάσχεσης, αν δεν προσκομισθεί από τον υπόχρεο σε ΕΝ.Φ.Ι.Α., το πιστοποιητικό των παραγράφων 1 και 3 του άρθρου αυτού”.

Η διάταξη αυτή είναι φορολογικής φύσεως και θεσπίστηκε για να διασφαλίσει το φορολογικό δικαίωμα του δημοσίου, η δε παράβασή της δεν δημιουργεί διαδικαστικό απαράδεκτο, ένεκα του οποίου να θεμελιώνεται ο λόγος αναίρεσης από το άρθρο 559 αριθμ. 14 Κ.Πολ.Δ., που αναφέρεται σε απαράδεκτα, που οδηγούν στην απόρριψη του ενδίκου βοηθήματος. Με τον πρώτο αναιρετικό λόγο αποδίδεται στην προσβαλλόμενη απόφαση η από τον αριθμό 14 του άρθρου 559 ΚΠολΔ πλημμέλεια με την αιτίαση, ότι παρά το νόμο δεν κηρύχθηκε απαράδεκτη η συζήτηση της αγωγής, δεδομένου ότι οι ενάγοντες δεν προσκόμισαν για το παραδεκτό της, το πιστοποιητικό καταβολής ΕΝΦΙΑ. Ο λόγος αυτός πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος προεχόντως διότι με την ένδικη αγωγή, εισάγεται διαφορά μεταξύ ιδιοκτητών διαμερισμάτων οικοδομής από το ν. 3741/1929, κατά την έννοια του άρθρου 17 παρ. 2 ΚΠολΔ, χωρίς για το παραδεκτό αυτής λόγω του χαρακτήρα της να απαιτείται η προσκόμιση του ως άνω πιστοποιητικού (ΑΠ 319/2013). Σε κάθε περίπτωση δε είναι, σύμφωνα με όσα στην αμέσως προηγούμενη μείζονα σκέψη εκτέθηκαν και αβάσιμος, διότι η διάταξη λόγω του αμιγούς φορολογικού χαρακτήρα της δεν είναι εφαρμοστέα, ως ευθέως αντιτιθέμενη τόσο στα άρθρα 17, 20 και 25 του Συντάγματος, όσο και στο άρθρο 6 παρ. 1 της ΕΣΔΑ, δεδομένου ότι δεν αφορά στην προστασία των συναλλασσομένων σε σχέση με τα ακίνητα, ώστε να επιδιώκει την παροχή δικαστικής προστασίας, αποτελώντας ειδική διαδικαστική προϋπόθεση μιας εμπράγματης αγωγής και προαπαιτούμενο προκειμένου να εκδοθεί απόφαση επί της ουσίας (ΑΠ 293/2014). Επομένως πρέπει να απορριφθεί.

Βλ. πλήρες κείμενο της απόφασης ΕΔΩ